یکی از ویژگیهای سیستم های هوشمند اینه که توانایی یادگیری داشته باشن . توانایی یادگیری حتی یک برنامه کامپیوتری که هیچ موجودیت فیزیکی نداره رو به یک موجودیت جذاب تبدیل میکنه که همه دوس دارن باهاش سر و کله بزنن...

یکی از لذت بخشترین درس های دوره کارشناسیم هوش مصنوعی بود . اعتراف میکنم تنها درسی بود که تا اخرین لحظه کلاس صدام در نمی امد( به جز یک مورد خاص  :) ). 
اما این درس برام جالبتر شد که یک مستند درباره بچه ها دیدم . دیدم بچه ها مثل یک ماشین یادگیرنده و هوشمند دائما از محیطشون یاد میگیرن ( خب شاید با خودتون بگید ماشینا مثل ادمان ، خب راس میگین :)) . بهرحال ماشینها و ادمها به درک ما از اون یکی کمک میکنن.
همه این حرفارو گفتم که بگم تجربه همونطور که به یک ماشین هوشمند  کمک میکنه بهتر عمل کنه به ما هم کمک میکنه.
تجربه بیشتر هرروز مارو کاملتر میکنه. هر اطلاعاتی که از محیطمون دریافت میکنیم مارو به موجود قوی تری تبدیل میکنه.مثلا بچه ها هر ماه کلی چیزهای جدید از محیطشون درک میکنن و هر روز میبینیم که مهارتهای جدید کسب میکنن . در یک سنی ( همون ماه های اول) درکی از ارتفاع ندارن و بی مهابا به سمت هر چاله چوله ای میدون ولی میبینیم 1-2 ماه بعد ارتفاع تشخیص میدن و با رسیدن به جایی که براشون حکم پرتگاه داره دیگه جلو نمیرن  (واقعا خیلی جالبه و باید اعتراف کنم از زمانیکه اون مستند دیدم خیلی به بچه ها علاقه مند شدم).
بزارین یک مثال جذاب دیگه بزنم ؛ تا حالا فکر کردین غیبت کردن هم میتونه مفید باشه. بله بله :) غیبت کردن به ما کمک میکنه از اشتباهات دیگران درس بگیریم .غیبت حکم امتیاز منفیی رو داره که به ماشین میدیم بخاطر اشتباهاتش، مغزمونم همه این امتیازهای مثبت و منفی رو متوجه میشه ( اغلب بدون اینکه خودمون بفهمیم) .البته بگم توی این غیبت بهتره نامی از انجام دهنده نبرین (اینطوری اخلاقی تره).
 مثالهای خیلی زیادی هست که به درک بهتر ما از دنیا کمک میکنه؛ سفر کردن ، حرف زدن ، آشپزی ، کتاب خووندن و ... 
فقط کافیه توی زندگیمون حرکت کنیم :)
پ ن :برای اینکه یکم زیراب نوشته خودم بزنم بهتون پیشنهاد میکنم فیلم "her " ببینید و کتاب "پیانو خودنواز" بخوونید.
زندگیتون پر از تجربه های باحال
ستاره باشید